บทที่ 177

การเคลื่อนไหวของโม่ไป๋หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เขาหัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับ ยังคงวางค้างไว้ที่กระดุมเสื้อของเธอ

“อวิ๋นอู้”

น้ำเสียงของเขาเบามาก “ต่อต้านฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”

“เปล่านะคะ ฉันแค่...”

ขณะที่เสิ่นอวิ๋นอู้ยังคงลังเลว่าจะอธิบายอย่างไรดี โม่ไป๋ก็ถอนหายใจและดึงมือกลับไปแล้ว

“ในเมื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ